ārium meum domī tuae pernoctāre sinās.

“Salvēte,” inquit sacerdōs. “Quod rogās, mālim nōn concēdere.”

Tum ex aedibus audītur vōx: “Mī cārissime, mementō servāre iūs hospitiī quod nōs iubet aliēnōs hospitiō excipere. Quid dubitās? Num hoc noctis vīs mulierem et adulēscentem forās pellere? Intrōmitte eōs; haud dubiē vehementer ēsuriunt et algent!” Statim appāret uxor vīgintī circiter annōs nāta cum fīliolō quem bracchiīs fovet.